فریاد بی صدا

یک ماه گذشت
ماه هم از آسمان خانه ما گذشت
و یاس این حرامی نطفه روزگار
شام تا شام
در غروب لحظه ها کمین گسترده
و در کنج اتاق به انتظار منی است
که از مترسکهای بی سر گریخنته
از هجوم دستهای پرادعا
از سایه های فاخر
از تفاله فکرهای گذشته

ماه ها گذشت
انبوه ستاره هم از آسمان خانه ما گذشت
وسقف کدر شد
از دود غربت و لکه های مات
که بهت زده مرا می نگریستند
می روم قدمی چند پیاده
در شهر
خود را بگسترانم
و اثبات کنم پایان جمله ای را نقطه ای
و سر آغازی دیگر است
که الفبای زندگی
در شعر عمر هر کسی
زبان دیگری می گشاید
می روم خلاصه کنم
این نگاههای سنگین را
که روح را می درد
و سر از شرم به زیر افکنده می شود
می روم در شهر
با قدمهایی استوار
که فریاد زنم بی صدا
که این منم همان قفل ناگشودنی تان
که زین پس حیاتم را می پذیرید
بی هیچ تردیدی
چرا که فریاد می زنم بی صدا
نه بیدی خواهد لرزید
نه شیشه ای از سر خشم شکسته خواهد شد
فاتحه گذشته را خواندم
ودر باد سپردم
به دست هرآنچه که
با باد
آمده بود.!!!!

                               تقدیم به .........!