زالوی انتظار

 سرفه ای بیش نخواهد بود
وقتی به خود می نگری
وآشنایی نمی یابی
وقتی سماجت گذشته ها بالا می آیند
وسکوت را می شکنی
ته یک زیر زمین نمور
روزنه ای و
سرفه ای بیش نخواهد بود
که تو را محتاط معنا کند
در پس سلامی که روبروی آئینه بود
- مرا نمی بینی؟
تاب گیسوانت تا کجا خواهد رفت؟
چند سال  تا کدام رود؟
چه سان در حریم ساحل رد پای خلوص را
به امواج خواهی سپرد؟
سرفه ای بیش نخواهد بود
از لحظه تولد تا مرگ
که می گذرد چون باد چون گردباد
چون لحظه تورم امید
وانفجار غربت
به مثال عمر یک حباب
چون لحظه ای سراب
می گذرد
تاب گیسوانت تا کجا خواهد رفت؟
آنگاه که خود را نگریستی
وهیچ ندیدی
ماهی قرمز تنگ کجا خفته بود
شادمانی گم
ولحظه های غمناک در فراموشی
سرفه ای بیش نخواهد بود
که به یاد آوری
زالوی انتظار را
که چگونه ته این زیر زمین نمور
تورا به روزنه ای امیدوار می ساخت
وزمان را می مکید
حالا سرفه هارا بشمار

یک .. دو .........

                   
                   تقدیم به ..........!